Decaf Latte

Onlar bile Gezi'de...

 

Sevgili Blog Dostları,

Gönlümün tüm kuşları Gezi Park'ındaki ağaçları tercih ettiği için, üzülerek Temmuz ayında İstanbul'da gerçekleştirmeyi düşündüğüm workshop'ı şimdilik iptal etmiş bulunuyorum.

Umarım anlayışla karşılarsınız...

Sevgilerimle,
N.

Basit günlerin notları...

Bahar yerini yaza bırakıyor sonunda… Sabah serini daha ılık önceki haftalara nazaran… Hırka almadan da çıkılabiliyor ve çimenlerin nefis kokusu daha kuru bu aralar…

Kapıdan adımımı attığım an, güneşi yüzümde hisseder hissetmez “bugün sıcak olacak” diyorum.

Okula kızları bırakıyoruz Ella’yla… O hep yanımda… Okulun yanındaki parka gidiyoruz ilk iş ve sabah serininde koşturuyor biraz… Havasında ise benimle oynuyor… Attığım topu getirmeyi öğrenemedi hala ve halimiz dışardan bakana bir garip gözüküyor büyük ihtimalle… Köpeğinin ağzındaki topu canla başla almaya çalışan insan profili oluveriyorum… O da bana sinirli köpek sesleri çıkarıyor. Mutlu ve Mesuduz yani…

Ella’yla farklı bir rutin çizdim kendime… Papatya kızımla, Paşa’mdan daha farklı…

Onları yürüttüğüm yerde yürütemiyorum Ella’yı mesela… Yürüdüğüm an bir taş oturuyor boğazıma ve duygularım anında allak bullak…

Neyseki Ella çok komik bir kız ve hep güldürüyor beni… En az Papatya kadar da hisli… Hemen biliyor ne zaman havam kaçtı, ne zaman tatsızım…

Günler kızlarla yoğun bir de tabii… Bu kadında da boyna bir köpek muhabbeti demeyin…

Selin 9 oldu geçen hafta…

Anneler Günü’nden bir gün evvel…

Derin 7 oldu Mart’ta…

Dilime bile zor birer tekerleme gibi onların yaşını söylemek…

Biri 9, diğeri 7…

Zor iş annelik… Bu dünyaya iyi insan yetiştirmeye çalışmak büyük sorumluluk… Birileri sanki büyüdükçe rahatlayacağıma dair bir söz söylemişti ama ben gidişatın daha komplike bir hal aldığı inancındayım.

Zevkli mi haaa orası öyle, çok zevkli… Hele karşılıklı sohbet halleri, sevgi sözcükleri, paylaşılanlar… Ama bu işin bir de drama kısmı var tabii, o zor…

Neyse…

Hamilesi var, yeni anne olanı var… Bugün yorgunum, başka zaman daha hafifleterek anlatırım.

Konuyu değiştirmek için hemen bir haber çıtlatacağım burada…

 

Daha tarih ve mekan netleşmese de; Temmuz’da İstanbul’da bir iki Workshop vermeyi planlıyorum ve umarım kuşları en az benim kadar sevenler katılabilir…

Amaç; İstanbul’da evinde kuş olmayan kimse kalmasın…

Herkese güzel bir hafta dileğimle…

 

 

 

 

Bir salyangoz kadar...

Biraz yağmur yağdı da nihayet etraf (ve hatta bünyem) kendine geldi.

Oh beee!

Uzun süre yağmursuzluk ta zor bir durum… Susuz kalır mıyız endişesi… Karşı tepelerin buğday sarısı rengi…

Yeşilken ne güzeldi…

Paşam’dan beri eve getirip fotoğrafladığım ikinci salyangoz bu. Öyle de arsız birşey çıktı ki; tam showman… Şanslı günümmüş... Kabuğuna girmiyor, makinaya doğru uzanıyor… Çiçeğin her tarafında aynı anda olmak istiyor. O daracık dünyasında, sırtındaki kocaman yüküyle; bu dünya ona dar geliyor… Nasıl mutlu… Nerden anladın ki mutluluğunu diyeceksiniz ama; mutluydu valla. Ben bunları yavaş bilirdim, bu sandığımdan hızlı da çıktı. Kabuğundaki çatlağa, boyunun kısalığına bakmadan bir cüretkarlık, bir özgüven… Bravo dedim...

Keşke ben de hayallerime ulaşmak için böyle cüretkar olabilsem...
Belki de cüret etmememin sebebi; zaten ulaşmış olmamdır.
Ya da cüret ettiklerimi farkında değilimdir.
Bunu düşünmem gerek…

Gülümseyerek çektim fotoğraflarını…

Herkese sevimli ve güzel gelmeyebilir tabii ama gene de serserinin tekiydi ve kendine güveni beni bir hayli etkiledi...

 

Yaza yazarak gireyim bari...

 

Araya çok uzun zaman girince insan burada konuya nereden gireceğini de bilemiyor...

Hay Allah...
Eski birkaç yazımı okuyunca, gelip yazma aşkı basıyor ama bu işi de düzenli yapabilmek lazım dostum... Ben beceremedim.

Bahar yerini yaza bıraktı buralarda... Gölgeye kaçmaya, dondurma yemeğe, Ella'nın patileri kaldırımda yürürken yanıyor mudur acaba endişelerini duymaya başladık bir anda...
Hayat nazik...
Günler sakin, güzel...
Papatyamı, Paşamı hergün özlüyorum...
Bir derhem azalmadı o özlem...
Anlatsam; kulağa çok monoton gelecek herşey... Sıradan ve el yapımı işte; kâh öyle, kâh böyle...
Başka bloglara bakınca anlıyorum hayatımın monotonluğunu... Bana dünyanın en büyük mutluluğunu veren hadiselerin küçüklüğünü...

Kızlar büyüyor...
Pıtır Pıtır bebek dişleri dökülüyor sırayla; benim hiç bir annelik duyguma merhamet duymadan... Tek, tek...
İşlerim aynı, anneliğim aynı...
Duygular?
Onlar aynı kalır mı?
Bugün ders verdiğim sınıfta öğrencilerden biri; "sizin ders verdiğiniz günler ben çok mutluyum" dedi... Ben de buna mutlu oldum... Ve bir gün daha nefis bir şekilde bitti benim için işte...
Bana sorarsan daha ne olsun?
Ama dedim ya; başka da birşey yok anlatacak açıkcası...

 

Ella Bella

Bazı halleri aynı Papatya kızım... 

Ben mutfaktayken, salonda, aynı sarı Papatya’mın yattığı köşeye yatıp, işim bitene dek beni gözetliyor... Ne bu şimdi? Tırsıyorum...

Bazen onun gibi uyuyor...

Onun gibi başını yere koyuyor...

Onun gibi yalıyor...

Nazikçe...

O zamanlar daha çok inanıyorum bu işte Papatya’mın parmağı patisi olduğuna...

Çok, çok benziyor kızıma...

Ya da ben öyle olsun istiyorum-dur büyük bir ihtimalle...

Birilerinin onu istemeyip sokağa terketmiş oluşuna anlam veremiyorum. 

İnsan o vicdanla nasıl yaşar ki?

Gene de Ella’yı istemeyen o kişiye sonsuz teşekkürler burdan... 

O hasta ruhlu insan olmasa yolum kesişmeyecekti bu fıstıkla...

Ben bu satırları yazarken yanımda uyuyor... Ve sanki yazdıklarımı onaylar gibi nefis sesler çıkarıyor uykusunda...

 

Hayatta yaşamazsan bir şeyler eksik kalır ya hani...

Aşık olmazsan...

Çukulata yemezsen...

Bir yıldız tam kayarken dilek tutmazsan...

Sabaha karşı serin sularda yüzmezsen... Gibi...

İşte; evinde de kuyruklu bir dost olmazsa, o hayat öylesine eksik bence...

 

Gitmeden son bir şey...

Ella gibi sokağa atılan birçok kuyruklu güzeli düşünüp, uykuları kaçan, nefis yürekler de var bu yeryüzünde...

Lütfen okuyun...

Ve siz de destekleyin bu harika projeyi...

 

İyi ki varsınız rumisu ❤ !

 

xo,

n

Counting my lucky stars... { çeviremedim!}

Buraya tekrar gelip yazmak için bir mucizenin olmasını bekledim sanırım.
Olmadı öyle bir mucize…

Tıpkı, daha geçen sonbahar sabah yürüyüşlerimizde, Paşa’dan bana hayatın sırrını vermesini beklemem gibi…

Ha açıkladı, ha açıklayacak derken; gitti adam…

O yüzden mucizeyi beklememek gerek… Sen yaratacaksın o anı! Ve sonra öyle muhteşem bir şey olacak ki; ona ‘mucize bu!’ diyeceksin…

Hah! Olmadı işte öyle birşey…

Ama hiçbirşey de aynı kalmadı.

Kızlarım, yollarım, sıfatım, sanatım, saçım, başım, düzenim, cildim, kilom, ağzımın tadı, bilgim, düşüncem, hislerim; her bir şey değişti.

Değişimin durduğu bir an var mıdır zaten? Sanmıyorum…

Paylaşmaya değer en güzel haber; Ella Bella!

Ahhhh! Nasıl güzel olmasın ki!!!!!!

Anlatacağım sonra…

Benim çok ağladığımı gören Papatya kızım gönderdi onu bana…
Böyle düşünmek istiyorum…
Herşeye bir sebep-neden bağlama hastalığının kronik vakasıyım ben, biliyorum…

Bu post bir ısınma turu olsun bu gece…

Xo,

N