Decaf Latte

Off!

 

 

Yavrusu hastalandı mı dünyası altüst olur annelerin…

Dönerim iyileşince…

Aman beee!

Çarşambamı kimselere vermem!

Her Çarşamba, kızlar okuldayken {gizlice} oyun arkadaşlarımla buluşuyorum.

Gizlice diyorum çünkü bir duysalar, paçamdan ayrılmazlar… Biliyorum!

Defterler, kalemler, makaslar, kitaplar, her türlü kırtasiye çıkıyor ortalığa…

Bir panayır havası ki; rengarenk…

Topu topu 2 saatte bıraksalar dünyayı sırtımızda taşıyabilecekmişiz gibi bir enerji bizde…

Çocuklar okulda ya…

Zaman, ortam, ses, müzik, kahve, konu sadece bize ait ya…

Şaşkına dönüyoruz doğal olarak…

Haftanın bir günü, iki saat ama;
...onun mutluluğunu görenler, zannedebilir ki; 15 gün deniz boyu tatile gideceğim…

İki saatim var, bana ait!
Bağlasalar durmam!

Çok coşarsam denizler boyuna da gidebilirim,

...amaaa

O zaman da minnoşlarımı özlerim!

:)

 

Gene Cuma! Woow!

Onlar okuldayken beni gülümseten gene onlara ait birşeyler hep…

Tuhaf yani aslında… hani düşününce…

Bazı günler yorgunluktan çıldıracak noktaya gelmem, yatacakları o anı beklemem ve yatırdıktan on dakika sonra ikisini de özlemem; gene burada açıklayamayacağım bir durumdur. 

Bir haftadır burada yazacak vakit bulamadığıma inanamıyorum.

Umarım iyisiniz sevgili blog dostları…

Mutlu Cumalar!

N.

 

sevdiği eşyasını kaybedenlere itafen

Dün akşam kızları yatırdıktan sonra tam akşam keyfimizi yapacağız ki; boynumdaki kolyemin düştüğünü farkettim… İki minik kuşun bir dalda oturduğu ve bu kuşlara {malum} biri Selin, diğeri Derin isimlerini vererek, kızlarıma itafen aldığım bir kolyeydi.

Üzüldüm…

Feneri alıp dışarı çıktım.

Sulanan çimlerin mis kokusu arasında kolyemi aradım.

İçimden “Mikail, ben o kolyeyi çok sevmiştim!” dedim.

Dışarda nefis bir ıslak toprak kokusu, tepemde inanılmaz bir gökyüzü vardı.

Kolyemi bulmasam bile olurdu hatta.

Birara durup yıldızlara baktım.

Kolyeyi kim bulduysa gülümsemiştir umarım diye düşündüm…

Karanlıkta hafif yusuf durumları olunca eve doğru döndüm.…

Tam benim arabanın yanından geçerken; o da ne?

Kolye, yerde!

Hi! Hi!

İşte size de bu tadda bir haftasonu diliyorum arkadaşlar!
Döndüğünüz köşede, girdiğiniz dükkanda, uzun zaman sonra giydiğiniz kotun cebinde olan her ne ise; sizi gülümsetir umarım!

xo 

pembe limonata + kirazlı jöle

Sabah ablasını okula bıraktıktan sonra beraber eve döndük.

Keyifsizdi.

Uykusunu alamadı sandım.

Ne olduğunu sordum.

“Ablayı özlüyorum” dedi…

Çok, hatta pek çok keyifsizdi.

Sütünü içti ama durgun halleri geçmedi.

Kucağıma aldım.

Bir süre ağladı.

Üzüldüm o hallerine…

Ama Selin’e bu düşkünlüğü de hoşuma gitti sessizce…

 
Ablasına süpriz pembe limonata ve içinde denizkızları olan kirazlı jöle yaptı okula gitmeden…

Öğlenci oluşunun avantajı…

Tek başına yaptı herşeyi…

Ellerinde biraz limon, biraz kiraz kokusuyla gitti okula…

Bu, ilerki yıllarda da devam edecek mi bilmiyorum ama mutfakta birşeyler yapmak Derin’i inanılmaz rahatlatıyor. Onun terapisi bu sanki…

 
Akşam onun elinin değdiği bir masada, ikisi de bize okullarını, arkadaşlarını, öğretmenlerini anlattılar.

Günün en güzel mekanı bu akşam yemeği masaları değil mi zaten?

Birbirimize özlemimizin bir sonraki güne dek dindiği buluşma noktası…

Organize İşler Bunlar :: Okul Versiyonu

Okula dönüşümüz muhteşem oldu!

Herşeyi düzenledim bu sefer – sizler bayramlaşırken…

Herşeyi dosyaladım, arşivledim!

 

Hatta o kadar ki; o düzene girdiğimiz günden beri normal davranamıyorum.

İçimde bir huzursuzluk var; tarih sırasına göre dizemediğime dair…

Bütün eski işler dosyalandı…

Sevilenler çerçevelenmek üzere kenara ayrıldı…

Bir kısmının fotoğrafı çekildi, kaldırıldı veya atıldı…

 

Atıldı derken; makarnayı, pirinci ve nohutu sadece tabakta sevdiğime karar verdim…
Okulda sanata karışıp eve geldi mi  –ııığhhh!

Üç boyutlu anılar kızların kendi boyadığı çantalara koyuldu. 

 
 
 

Ve yeni okul dönemi için; okul anısı kutuları hazırlandı.

Bu yıl çok düzenli davranmakta kararlıyım; hadi hayırlısı!

 

Son olarak... 
 

 

Bu minik kağıt gemi ise; Selinciğimin kalem kutusunu açtığımda karşıma çıkan günümün tatlı süpriziydi…

O benimle kalıyor!

 
 

 

 
 
 
 
 

insan sessizliği...

Valizleri boşalttıktan sonra içimde olan hala birşey eksik ama ne, valize koymuştum sanki ama nerede?nin ne olduğunu dün –sanırım son jetlag durumumu da atlattıktan sonra- anladım…

Geride bıraktıklarım…

Annem, babam, kardeşim, teyzeler, büyükler, sevilenler vs. vs.

Buraya döndükten sonra en zor gelen şey; bir anda içine düşülen, bu sessizlik oluyor…

Çocuklar çığlık atsa da, evde müzik çalsa da ve Paşa efendi kafasına estikçe havlasa da olan sessizlikten bahsediyorum.

Hani bizim öyle sabah ekmeği için kapı çalan Celal’imiz de yok malesef…

Zor…

 

Tam da dün gri bulutlar kafamdayken, şans eseri yollarımızın kesiştiği ve hayatımda oluşundan büyük haz duyduğum bir arkadaşım aradı, kızları da al gel diye…

Gitmez miyim?

Koşa! Koşa!

Ve gri bulutlar yerini şekerli kurabiyelere bıraktı, akabinde…

Ne iyi geldi….

 
 

JetLag Durumları

 

5:00 am’de kahvaltı…

Makinada sessizce dönen çamaşırın sesi…

İster istemez evde bir temizlik kokusu…

 

Hala ölümüne inanamadığım Amy’nin sesi…

 

Ve tam çayımı içerken duyduğum o nefis çocuk çığlığı!

 
 
Şimdi hazırlanıp okulda kayda gitme zamanı…

 
 

Evimdeyim...

 

 

İsterdim ki; ormanın içinden cırcır böceklerini dinleyerek, günlük ağaçlarını koklayarak usul usul hala Bencik Koyu’na doğru yürüyor olalım ama tatil bitti malesef…

Döndük evimize…

Güzel bir dolu anımızı ceplere, bir çok sevdiğimizi gönlümüze koyduk;
             ...bir dahaki sefere dek...

Özlemişim evimi velhasıl…

Başımı koyduğum yastığımı, mutfağımı, çalışma masamı…

İşte tempo başlıyor gene…

 

 
 
 
 

O iğne seni nasıl buldu?

Tatil iyi güzel geçiyor derken...
Derken...
Tam derken, güzelken...
Bir gece dışarı çıktım - teyzemle... Kaç yıldır ilk kez...
İkimiz çıkalım dedik...
Çıktık.

O gece Derinciğim gitti, halının üzerinde oynarken düştü. Ben görmedim nasıl düştügünü... Olmaz oldu ve bir dikiş iğnesi saplandı mı dizine...?
Evet, tam eklem kemiğine kadar...
Minik kızım minik bir ameliyat atlattı.
Ben bir çok şey öğrendim gene...
Annelik iç sesimi dinlemenin faydalarını...
Meleklere inancımı...
Birçok şeyi...

Bu görünmez kazadan 2 gün evvel bir seyahat söz konusuydu benim için... Haftalar önce planlanmış bir gezi...
Kızlar anneanne, babaannede kalacaktı ve gidecektim ben de...
Gidemedim.
O iç ses!
Ya dinlemeseydim?

Şimdi iyi...
Dikişleri minicik, 3 tanecik...
Mavi olsa daha mutlu olurdu ama siyah dikiş ipleri...
İyi, iyi...
Sabah pansumanını kendi değiştirdi.
Ablası bakamadı, kaçtı.
Derinciğim, metanetli bebeğim!
Bu gece ateşi de olmasa; daha keyifli olurdum ama hadi hayırlısı!

*
64. Ay Mektubunun anısı bu olsun - ve hayatında yaşadığın tek kötü anı bu olsun canım kızım!

Turuncu Kadife Perde!

 

Salya sümük bir haftasonu yaşadık. Kızlarımın dans gösterisi vardı. Bu yıl babalarıyla da sahnede dans ettiler… Daddy-Daughter dans!

Sevgilim ve kızlarım… Ahhh! Nasıl bir aşk onları uzaktan izlemek…. Dağılmış durumdaydım. Bütün kış dans provaları vardı… Fakat onları sahnede izlemek bambaşka bir boyuttu tabii… Güzel bir anı…. Hayat boyu hatırlanacak bir deneyim…

Fotoğraf, video çekimi yasaktı….

Bir iki hamlede bulundum ama hiç net bir kare yok elimde…

Perdenin kapandığı an hariç… Turuncu kadife perde…

Ay! Ayyy! Ayyyy!

Neyse…

Şimdi kızlarla hazırlanıp pikniğe gideceğiz…

Doğumgünüm bugün!

Mutluyum!

Sevgilimin öpücüğüne, kızlarımın gitarla verdikleri konsere, kardeşimin telefonuna gözlerimi açtım!

Anneciğim blog postuna çok teşekkür ederim... Yazan, seslenen arkadaşlarım; sizlere de çok teşekkür ederim…

Fırın biiiipliyor!!!

Kendime cupcake yaptım.

Ev mis gibi!!!!

Güzel bir gün!

İyi ki doğmuşum!

xoxo!

Elbet...

Zamansızlıklar içinde bir zaman bulacağım ama...
     .... ne zaman?

Dünyamda iki cimcime var kiiii; akreple yelkovan…

Onlar koşuyor, ben peşlerinden…

Sizin dünyanızda günler 24 saat mi gerçekten?

 

Aziran!!!! Ben de seni bekliyodum be ya! :)

 

Nasılsınız sevgili dostlar?

Ben iyiyim – sanırım… Bugün uykumu almış durumdayım… Çok çok erken bir saatte baygın düştüm dün gece ve bugün iyiyim…

Artık eminim… Yeryüzündeki en zor meslek; çocuk/insan yetiştirmek!!!

Ne çok sorumluluk var biz annelerin üzerinde öyle değil mi?

Ama ne kadar güzel…

Bu zorluklar biraz hafiflese, rahatlayacağım…

Eskiden (benimkiler) minicikken hep bir uyku özlemim vardı –ki ikisi de uyuyan bebelerdi aslında…

Aynaya ne zaman baksam gözümün altında o halkaları görür, ahhh biraz daha uyusam derdim… Markette, parkta kiminle konuşsam ve eğer onlarınkiler daha büyük çocuklar ise; “nasıl bu minikler biraz büyüyünce bu işler, hayat biraz daha kolaylaşıyor mu?” diye sorardım… İstisnasız ilk sorum hep bu olurdu; tanıdığım, tanımadığım herkese…

Kimseden “evet” cevabını alamadım dostlar…

En nazik cevap olarak “e, tabi bir derece ama zorlukların şekli değişiyor” dedi çoğu kişi…

Çocuk büyütmenin katagorileri, halleri, şekilleri var…

Hepsi boy, boy… Renk, renk…

Eminim ki hepimizin ki de birbirinden farklı…

Belki ben çok ağlanıyorum… Bilmem…

Ne zaman ki; buraya size uğrayamasam bilin ki; kızlarımın şoförüyüm, ahçısıyım, stylisti, kuaförü, arkadaşı,  annesiyim… aklınıza ne gelirse… o işlerle meşgulüm yani…

Ama iyiyim…

Bir selam edip, mutlu bir Haziran ayı dilemek istedim sizlere…

Bu ay benim kızlar (iğne olanlar) Somerset Studio Gallery dergisinde yayınlandılar.
Bu da minik bir paylaşım olsun… Blogger ne alemde bilmiyorum ama o tarafa daha çok resim ekledim.

Burdan kızlarımı ve iğne kızlarımı seven herkese ayrıca çok teşekkürler ve sonsuz sevgiler…

Sevgiyle kalın hepiniz, e mi?…

Mutlu bir ay olsun Haziran!

xo,

Nilüfer

İçinde mektup, kuru gül, ve minik tokalar bulunan bu kitabın ilham kaynağı; gene kızlarım oldu tabii…

Önce babaları, sonra onlar benim gerçekleşen hayallerim çünkü… Bu kitap ta onların minik masalı…

xo, ~n.

 

Gayet sıradan bir gün...

Demin alışverişin tam ortasında; sebze-meyve kısmında adamın birini Lance Armstrong sandım. Telefondan hemen google fotolara baktım… Bir adama bir elimdeki telefona bakıyorum! Evet! Kesin Armstrong, eminim… Murat’ı aradım hemen; Armstrong burda, yanımda benimle domates seçiyor diye… Sevgilime hava atıyorum… Git imza iste dedi ama yok artık o kadar da değil…

Neden bu kadar heycanlandım bilmiyorum…

LiveStrong motivasyonlarının verdiği bir gaz olabilir…

Ya da, ya da...

U-uuu! Ahhhh!

via oh, hello friend! 

...şu ara hayallerimi süsleyen bir bisikletin etkisi…

O değilmiş… İki gün önce Austin’dan tweetlemiş Armstrong, burda hava sıcak diye…

Peh! Neyse… Bu da gereksiz bir anıydı arkadaşlar… Kısacık bir paylaşım…

Güzel bi haftasonu olsun hepimize, tamam mı?!

 

Ciao Bellas!

~n

 

 

Lavantaları kontrole…

 
 

...gene uğradı. 
 
 
 
 
 

Burada ağaçlar Paşa’dan sorulur!

Dün yağmur durunca Paşa’yla yürüyüş yaptık beraber.

Yürüyüşten çok olduğumuz yerde durduk gerçi… Bacakları yüzünden, pek iyi hissetmiyordu kendini… {Neyseki bugün daha iyi!}
Yabani kiraz ağacının altında dolanıp, yağmurdan aldığı hasarı kontrol ettik birlikte.

 

Hmmm?

Gereksiz bir iş bu Paşa (ve benim) için, farkındayım.
Ama biz doğayı seven ve işini çok ciddiye alanlarız!
Lütfen!

 

Yağmur durdu sonunda!

Kirazlar OK Paş Paş! Eve dönelim mi?

Kirazlar OK dedim Paaaş!

Bu ara kulakları da hic duymuyor ki!... Kıyamam!

 
 
Neyse... Paşa’ya başka görev bulmak lazım!

Mutlu günler efenim!!!

Bu arada kirazlar bir miktar kurtlu...

xoxoxo

 

 

Cuma gecesinin ardında bıraktığı bir minik melodi...

 
 
 
 
 

Cuma gecesi Selin’in ilk piano resitali vardı. Müzik okulundaki bir grup arkadaşıyla çıktığı minicik bir konser. Ama gel bana sor bir de tabii… O gece Madonna kapıma gelse, 'kusura bakma' diyeceğim bir gece…

Ne güzeldi…

Ve ne kısa…

Kulaklarımda hala o minik parmaklarından çıkan melodi…

Başka ne dinlesem yavan geliyor şimdi; naçizane…

 
 

Teşekkür / Met-cezir / Yengeçler

 
 

Sevgili Herkes,

Selin için gönderdiğiniz nazik yorumlarınıza sonsuz teşekkürler… Selin çok güzel bir gün yaşadı ve akşam yorumlarınızı kendisine de okudum… Bu kadar çok kişinin onu tanıyor olmasına şaşıyor ve heycanlanıyor minik kızım…

Ve de Canım Ailem, Sevgili Arkadaşlarım…

Biliyorum hepiniz aradınız ve ulaşmak istediniz ama bugün Selin ve ben öyle bir yerdeydik ki; ellerimizin çamurundan telefonu bir türlü açamadık; bağışlayın…

 
 
Şans eseri bugün Selin’in doğumgünü, okul gezisiyle aynı güne denk gelince ben de hemen gönüllü oldum tabii… Okul arkadaşlarıyla, yolda doğumgünü şarkıları söyleyerek, sahildeki met-ceziri görmeye gittik hep beraber…

 

Enteresan bir gün oldu.

Sahilde sular çekilmişti… Ve Selin çekilen sular arasında ordan oraya koşuşturarak yengeç arayan bir kelebek gibiydi…

 

Selin’i uzaktan izleyenler ‘bu çocuk mutluluktan uçuyor’ sanabilirdi… Öyleydi de!

 

Arkadaşlarıyla sonsuz bir heyecan içinde yaşadığı dolu dolu bir gün oldu…

Ben sürekli fotoğraf çekme derdindeydim – her zaman ki gibi… Tam teşekküllü kameraman Cevat Kelle’nin izinde, ayaklarım ıslanmaktan donmuş olarak cebimde çalan telefonumu duyarak {tekrar pardon} ama çamurlu ve kameralı ellerimle bir türlü cevap veremeyerek Selin’ciğimin peşinde dolanıp durdum.

 

Tam ona yakışır bir gündü, bugün. Dolu dolu…

 

 

Eve geldiğimizde pestildik {düzeltiyorum} pestildim. O hemen süslenmek istedi…

 

5:52pm’de yani tam doğduğu saatte her yıl olduğu gibi gene fotoğrafını çekti babası…

O sırada ödevini yapıyor, benim eve getireceğim pastasını bekliyordu bebeğim…

Beceriksiz kasiyer kız yüzünden 5:52’de yanında olamadım…

Ama saat tam 5:52pm’de telefonda konuşuyorduk…

5:53pm’de eve varmıştım neyseki!…

Hemen giyinip, süslendik…

Akşam oluyordu.

Bu uzun ve mutlu günü, doğumgünü pastasıyla bitirecektik…

 

Arayanların mesajlarını, maillerini okudum ona…

Herkesle konuşabileceği en güzel saatti ama çoğunluk Türkiye’de olduğu için; herkes en derin uykusundaydı o sırada…

Tam üzerini değiştirirken yan komşunun çocuklarını çağırmak istedi…

“Geç oldu bebeğim” dedikten 10 dakika sonra kapı çaldı.

Evet… Yan komşu... Ve çocukları tabii…

Selin ne zaman birşey istedi de olmadı ki zaten? Artık şaşırmamalıyım…

 

Akşamı beraber geçirdik…

 

Böylesine bir günün ardından renkli rüyalara dalması olsa olsa en fazla 7 salise sürdü belkiii…

 

6+1

Canım Selin’im…

Bugün senin doğumgünün bitanem! İnanamıyorum ama o koca çocuklar gibi, işte sen de 7 oluyorsun sonunda!

Daha sen minicik bir bebekken, etrafta 7 yaşında bir çocuk gördüm mü hepsi bana ortaokul öğrencisi kadar büyük gözükürdü… Benim Selin’im daha sütle beslenen minicik bir bebekti, ne güzeldi... Daha çok var o yaşa gelmesine der, sımsıkı sarılırdım sana.

Şimdi sen de 7 oluyorsun !

Koşuşturup duran, anlatacakları asla bitmeyen, ev ödevi yapmak istemeyen, ıspanak sevmeyen, çığlığı, kahkahası bol, bazen yanakları çukulata, saçları rüzgar kokan, pantalonunun paçaları çimden yeşermiş ve dizinde yarası olan; o kocaman çocuklardan oldun işte!

Ne güzel!

Nasıl bir keyifsin şimdi…

Ama benim Selin’imsin ya, sanki hala miniksin bana ~ 7 yaşında bile!

Güzel kızım benim…

İyi ki geldin hayatımıza… İyi ki bizi seçtin kendine…

Sensiz bir dünya daha sessiz, daha renksiz, çok daha sevimsiz bir yer olurdu…

7’ler 77 olsun ömründe minik kuzum…

Mutluluğun hiç eksilmesin, anlatacakların hiç bitmesin…

Hep böyle kendin ol…

İyi ki doğdun!

Seni çok seviyoruz bitanem!

mnd

 
 
 

MAYIIIS!

Harika bir ay, nefis bir bahar diliyorum hepinize!
Happy May!!!

 

Mouse in my House!

 

Biz bahçeye yasemin ekeduralım iki gün evvel eve geldiğimde feci bir kokuyla sarsıldım. Hemen her yeri açtım, havalandırmak için... Öyle bir iz sürme haline girdim ki; Selin “annecim, şu an Paşa gibi gözüküyorsun!” dedi… Kokunun geldiği alanı buldum ama durumu ispat edebileceğim bir delil yok.

Adım gibi biliyorum ki çatıda bir yerde bir kuyruklu mefta… Mouse in my House! İiiiiyk!

Terminix’den birini çağırdık. Bulamadı… Beceremedi… Sincap hatta rakun bile olabilir dedi… Neyseki kızlar okuldaydı da duymadı. Adam evin etrafında bakınırken Paşa adamın {nedense} elini kapmaya niyetlendi. Hoppalaaa!

Vardır bir bildiği onun… Bir gıcık olma sebebi...

Kokunun geldiği yeri bulamadan "yok burda fare falan" deyip, öylece gitti adam…

Vardır bir bildiği Paşa'nın demiştim…

Koku o kadar feci ki; sürekli bir temizlik yapma moduna girdim…

Bahar temizliği daha çok… Kızlara olmayan kıyafetleri torbaladım ve okulda haftasonu düzenlenecek satış yerine götürdüm. Küçülen giysiler, bisikletler, oyuncaklar… Bütün okul el birliği… Herkes birşeylerini satıyor! Ruhumuz hariç! {Bu kokular arasında böyle gereksiz bir espiri yapma gereği! Olacak o kadar tabii! }

Gelen para Japonya’ya gönderilecek… Kaç kişinin yarasını sarar bilinmez ama gene de buradan oraya uzanan bir el, bir çok kalp…

Koku!

Evde yakmadık mum kalmadı.

Dead Mouse in my House!

Kurt adam olup bulucam o kokunun çıkış noktasını ama bulmak ta istemiyorum ki!

Offf ve de pööf arkadaşlar yaaa!

Mis gibi bir haftasonu olsun hepimize! Mis! Mis!!!

Bahçeden küçük, saksıdan büyük mekanın içinden merhaba!

 

*

Buraya uğramam günlerimi alıyor bazen; çok özür dilerim. Aslında aklım hep burda ama tam uğrayacağım an pilim bitmiş oluyor.

Bahar koşturmacalarıyla dolu günlerim… Doğumgünleri… Kutlamalar, planlamalar, ayarlamalar…

 

Haftasonu, olan son enerjimi bahçeye ayırdım.

Mekan avuç içi kadar ama yoruyor gene de...

Çiçeklerle ilgilendik. Yenilerini ektik. Gene yasemin aldık. Nasıl güzel bir kukusu var. İki sene önce ilk taşındığımızda ektiğimiz pek mıymıydı ama bu sene kendine gelip tekrar açınca, sevinip gene yasemin ektik. Misssssssss…

 

Havalar biraz daha ısınsın ve o kokular arasında oturalım diye gün sayıyorum şimdi. Lavantalar açmaya başladı. Portakal ağacının üzeri çiçek dolu. Açelya nefis. Gül yerini sevdi. Lalelerin hepsi çıktı. Ve oldu ki eğer kıyabilirsem yarın laleri toplayacağım ama ahhh bir kıyabilsem… Kimin (!!!), ne şartlar altında ektiğini bildiğim için toplama kısmı çok zor oluyor. =D

Çiçek, toprak olayları güzel… İnsanın huyu suyu değişiyor resmen...

Gün bitiminde hoş ağrı oluyor belinde, dizinde, oranda, buranda… Ama canın ne kadar yansa da  o güzelliklere bakıp sırıtıyorsun bir şekilde…

 

Bir de bahçede çalışan iki çiçek perisi varsa; herşey daha da güzel tabii… Haftasonunun ardından şimdi ikisi beraber bir çiçekçi dükkanı açmaya karar verdiler büyüyünce… Ha! Ha! Hadi bakalım! Bana uyar...

Mazeretim var...

 

Yoğun bir haftanın ardından yavaş bir gündü… Çok yavaş hem de… Güneşli… Biraz içerde, biraz bahçede… Çiçekli, topraklı… Lavanta kokulu… Daha çok Pazar tadında… Ama Pazar’ın güne kattığı hüzün yoktu ya daha güzeldi sanki…

Papatya vet’e kontrole gitti… Güzel kapanıyormuş dikişleri… Kızların babalarıyla dans provaları vardı. Ben gitmedim izlemeye… Provada bile ağlıyorum izlerken; çok yıpratıcı oluyor. Onlar yokken saksı kadar bahçedeki çiçekleri temizledim… Lavantaları, portakalı, yaseminleri ve yegane gülümüzü vitaminledim… Biz bu yaz TR’ye gitmeden açacak mı acaba?

Sonra böyle çiçekli, lavantalı yavaş günde, hazır kızlar da yokken bir dolu iş yapmak istedim… Evet! Bir dolu iş!!! Ama yavaş günüme yakışmaz diye hemen vazgeçtim… Bahçede çok mu eğilip kalktım, yoruldum mu ne deyip, çay yaptım kendime… Oturdum… Canım arkadaşım Selin’in taaaa İstanbul’dan yolladığı kitabı aldım… Nasıl iş yapabilirdim ki bu kitap beni beklerken?

Gelen kitabın ismini gördünüz mü?

Lavender!

WOOW!

Aslında iş yapacaktım… Niyetliydim!!!

Amaaa… amaaaa…

Büyülü, tuhaf bir gündü; iş yapmak yakışmazdı…

 

Ev-Vet arası...

Hergün veterinerdeyiz Papatya’yla… Düzelecek ama zaman alacak tabii biraz… Bacağının %85’ini tam kapatamadılar dikişle… Feci bir görüntü… Ama dili olsa da konuşsa, kağıt kesiği der… Acıya töleransı o kadar yüksek ki…

Bir kez daha hayatımdaki yerini, önemini anladım minnoş kızımın...

Siyah bluzümdeki sarı tüylerini ne çok sevdiğimi…

Hepinizin maillerine sonsuz teşekkürlerimi yolluyorum…

Yüzünüzü hemencecik şööööööyle ekrana doğru yaklaştırın da, yalasın sizleri sarı çiçeğim…

Güzel bir gün olsun hepimiz için…

Xo,

~n

 

 

anneli günler...

 

Taşların ve gönlümün sultanı annem geldi sonunda. Babam, kardeşim olmayınca biraz yarım yamalak bu haller ama herşeyin her zaman bir bütün içinde olamama ihtimalini zaten yeterince küçükken öğrenmiştik biz. O yüzden ne zaman ki birarada olsak, konsantre bir sevgi bizim bu yaşadığımız. Saatler sürebilen bir sohbet hali. Saatler derken abartmadığımı belirtmek isterim. İçine herşeyi sığdırmaya çalıştığımız bir avuç gün beraber yaşanan… Doyamadığımız çay muhabbetleri… Sonra kahve… Sonra gene çay… Biraz gözgöze, biraz yanyana gözümüz işte…

Taşların Sultanı evimdeki taşları süslüyor şimdi. Kızlarımı şımartıyor. İçimi ısıtıyor. Bugün birara baktım Selin’le ikisi yanyana oturmuşlar tığ ile birşeyler örüyorlar… Ve Derin ağlamıyor annemin yanında hiç, pek bir olgun, durgun…

Belki de yollamam geriye annemi, bilmem ki!  {Aman babam duymasın!}

Derin Beş oldu...

 

 

 

 

 

Dişleriniz çürüdü değil mi?

 

 

Hazırlıklara devam!

 

Doğumgünü Listesi

Party Süsleri?  -- Geç!

Balon?  -- Aklımda!

Pasta?  -- I-hıı… Hmmm?

Mum?  -- 5 tane almalı!

Geleneksel ev yapımı doğumgünü çukulatası?  -- CHECK!

E, yeter zaten!

Cameo mold? -- TIK!

 
 
 
 
 

Derin’in Doğumgünü Hazırlıkları sürerken…

 

5 gün kaldı doğumgününe miniğimin… 5 koca gün, 5 olması için… Ve en az 5 aydır konuşuyoruz bugünü…

Nasıl da heycanlı…

Bundan evvel hep ablasının arkadaşları gelirdi onun bu özel gününe ama artık kendi arkadaşları var. Onu çok sevenler, dibine kadar gelip el sallayanlar, onun gibi giyinmek isteyip, yanına oturanlar, hatta kalbini kıranlar...

Hepsi ona ait…

Ne zamandır bir tanesi kalbini çok kırıyordu. Her gün yanına gelip; “Ben seninle arkadaş olmak istemiyorum” diyordu. Daha 5 bile değilsiniz; başka işiniz gücünüz mü yok? Oynayın rengarenk hamurlarla, kalemlerle işte... Bu durum her gün yedi bitirdi miniğimi…

Son NJ gezisinde farkettim ben de… Okulunu soran herkese “Jillian benimle arkadaş olmak istemiyor” diye cevap veriyor.

Yer etmiş o tertemiz içinde…

 

-          Çağıracak mıyız doğumgününe diye sordum on gün evvel, davetiyeleri yollamadan önce.

-          Yok çağırmayalım, arkadaş olmak istemiyor ki dedi….

Çağırmadık…
Davetiyeleri yolladığım gün Jillian’a gidip:

-          Bir kez daha deneyelim mi arkadaş olmayı? diye sormuş.

Güzel kızım benim!

-          Ben de sıkıldım böyle zaten demiş kalp kıran ufaklık ta… Barışmışlar…

Nasıl mutlu geldi eve… Hemen onu da davet ettik tabii – bir gün rötarla {shhhh!}…

Bugün gene atmış Jillian’ın şalter, arkadaş olmak istemiyormuş.

Haydaaaa!

Beş güne değişir fikri umarım…

 

Derin; bir şeker dükkanı istedi doğumgünü için…

Rengarenk olsun dedi…

Sadece kızlar gelsin ve kostüm partisi yapalım hep beraber dedi…

Pastam çukulatalı olsun ve üzerinde lolipoplar olsun istiyorum dedi… Hatta her gece lolipoplu pasta rüyaları gördü.

Bir de sihirbaz…

Bilmem ki becerebilecek miyim hepsini…

Ama hazırlıklar dolu dizgin bu cephede…

Kontrolümde olmayan tek şey; Jillian’ın o günkü ruh hali tabii…

 

 

 

 

 

Sırtına basılmış kurbağa

Sevgili Aysel Gürel’in Mustafa Sandal için “Sırtına basılmış kurbağa” ismini kendisine yakıştırdığını yıllar evvel bir yerde ya duymuştum ya da okumuştum.

Dün gece aynada kendimi görünce manzara aynen buydu!

Uykusuzluk ve yorgunluk insanı inanılmaz şekillere sokabiliyor; çok tuhaf…

Herşey ve herkes iyi olana dek beklemek ve burada hep güzel şeyleri paylaşmak istiyorum herkesle ama bekle bekle blogumu özledim yahu…

Hastalık, ateş, yorgunluk…

Geçecek…

Bir de öğrenci oldum artık… Bir ay boyunca ödevlerim var…

Mutluyum ama zor tekrar okul temposuna dönmek…

Hele hele okul temposuna iki hasta çocukla dönmek…

Artık tahmin edin…

Sizler afiyettesiniz umarım…

Sevgiler herkese…

Ayrıca tüm hatunların “Kadınlar Günü’nü” saygı-sevgiyle kutlarım….

~N

 

Mutlu Cumalar!

 

Merhaba!

Döndük evimize!

Fakat gelirken soğuk havayı da getirmişimiz gibi… Buz!

Özlemişim evimde olmayı elbette ama nereye dönsem bir iş beni bekliyor…

Düzeni oturttuktan sonra hepinizin maillerine yanıt yazacağım.

Herkese güzel bir haftasonu diliyorum…

Sevgiler,

Nilüfer