Decaf Latte

Yaza yazarak gireyim bari...

 

Araya çok uzun zaman girince insan burada konuya nereden gireceğini de bilemiyor...

Hay Allah...
Eski birkaç yazımı okuyunca, gelip yazma aşkı basıyor ama bu işi de düzenli yapabilmek lazım dostum... Ben beceremedim.

Bahar yerini yaza bıraktı buralarda... Gölgeye kaçmaya, dondurma yemeğe, Ella'nın patileri kaldırımda yürürken yanıyor mudur acaba endişelerini duymaya başladık bir anda...
Hayat nazik...
Günler sakin, güzel...
Papatyamı, Paşamı hergün özlüyorum...
Bir derhem azalmadı o özlem...
Anlatsam; kulağa çok monoton gelecek herşey... Sıradan ve el yapımı işte; kâh öyle, kâh böyle...
Başka bloglara bakınca anlıyorum hayatımın monotonluğunu... Bana dünyanın en büyük mutluluğunu veren hadiselerin küçüklüğünü...

Kızlar büyüyor...
Pıtır Pıtır bebek dişleri dökülüyor sırayla; benim hiç bir annelik duyguma merhamet duymadan... Tek, tek...
İşlerim aynı, anneliğim aynı...
Duygular?
Onlar aynı kalır mı?
Bugün ders verdiğim sınıfta öğrencilerden biri; "sizin ders verdiğiniz günler ben çok mutluyum" dedi... Ben de buna mutlu oldum... Ve bir gün daha nefis bir şekilde bitti benim için işte...
Bana sorarsan daha ne olsun?
Ama dedim ya; başka da birşey yok anlatacak açıkcası...

 

Counting my lucky stars... { çeviremedim!}

Buraya tekrar gelip yazmak için bir mucizenin olmasını bekledim sanırım.
Olmadı öyle bir mucize…

Tıpkı, daha geçen sonbahar sabah yürüyüşlerimizde, Paşa’dan bana hayatın sırrını vermesini beklemem gibi…

Ha açıkladı, ha açıklayacak derken; gitti adam…

O yüzden mucizeyi beklememek gerek… Sen yaratacaksın o anı! Ve sonra öyle muhteşem bir şey olacak ki; ona ‘mucize bu!’ diyeceksin…

Hah! Olmadı işte öyle birşey…

Ama hiçbirşey de aynı kalmadı.

Kızlarım, yollarım, sıfatım, sanatım, saçım, başım, düzenim, cildim, kilom, ağzımın tadı, bilgim, düşüncem, hislerim; her bir şey değişti.

Değişimin durduğu bir an var mıdır zaten? Sanmıyorum…

Paylaşmaya değer en güzel haber; Ella Bella!

Ahhhh! Nasıl güzel olmasın ki!!!!!!

Anlatacağım sonra…

Benim çok ağladığımı gören Papatya kızım gönderdi onu bana…
Böyle düşünmek istiyorum…
Herşeye bir sebep-neden bağlama hastalığının kronik vakasıyım ben, biliyorum…

Bu post bir ısınma turu olsun bu gece…

Xo,

N

İki ters, bir düz oğlum...

Birbirine örgü tarifi verenler olur ya… Kodlu gibi konuşurlar aralarında hani… Bambaşka bir lisandır o… Hiç birşey anlamam ama dinlemesi keyiflidir gene de….

"Şimdi iki ters, bir düz öreceksin…"

"Bak, ola ki alttan ilmek kaçırma…"

"Sonra bir ters, iki düz…"

"Üç sıra git böyle sonra gene iki ters, bir düz devam et…"

Gibi...

Heh!

Paşa’nın da sağlık durumu aynen öyle…

İki ters, bir düz…

Alttan ilmek te kaçırıyor bayaaa…

Bugün düz gitti; iyiydi…

Hep düz örsek, alttan ilmek kaçırmadan…

Neyse…

Ben yatıyım…

Bu blog işini akşama bırakınca da yazdıklarım sapıtıyor böyle…
Affola!

Hürmetler,

N

A, benim canım uykuuuum var!

Mutlu Yıllar Sevgili Herkes!

1o gün olmuş bile!

Bu kadar uzun aradan sonra bomba gibi haberlerle muhteşem bir dönüş yapmak isterdim ama inanın bu tarafta heycanlı hiçbir şey yok… Sadece haftasonu gittiğimiz hayaletli restaurant dışında ama onu ayrı bir posta saklıyorum… Acaip tırstım çünkü… Anlattıktan sonra kararı size bırakacağım… Brrr…

Sevgili Herkes,

Yıla güzel başladınız mı?

İyi misiniz?

Ben?

Bu ara hep uyuyorum ben!

Tuhaf bir halde…

Biraz güneş gördüm mü kedi gibi kıvrılıp top oluyorum… Günlerce dokunmasalar uyuyabilirim ama tepemde iki tane “anneeee saçımı yapsanaaaaa!” , “anneeeeee topumu bulsanaaaaaa” diyen iki minnoşum olduğu için tam olarak uyuyamıyorum da tabii… Ahhh ama nasıl istiyorum uyumak! Hep uyumak… z-zzz...

Birkaç ay evvel bazı kan testleri sonucunda anemik olduğumu öğrendim (Papatya kızım gibi, hatırlayanlar varsa…  Hi! Hi! – çok romantik!) Dr. vejeteryanlığımın etkisinden bahsetti; bu halsizlik ve uyku hallerimi ona bağlıyorum…

Geçer umarım… Protein, demir yüklemesi yapıyorum şu ara… Hala vejeteryanım tabiki!

Bunu açıklamamın tek sebebi; aslında sizi ve blogumu çok özlediğimi bilin diye…

Ahhh! Ama yorgunum ve halaaa uykum var!

Şimdi iki arada bir derede kızları okuldan almaya gitmeden yazıyorum bu postu…

Ama yarın (uyumazsam ve burada oturma gücüm olursa) sizlere hayaletli restauranttan bahsedeceğim… Çok heycanlı…  Sevgilimle evde her saniye elele geziyoruz artık ve işin en zor kısmı bu durumu kızlara çaktırmamak… Ha! Ha! Anne olmak ne zor bazen!!! Ama korkuyorum hayaletlerden, napıyım yaaaa? Brrr…

Şimdilik bu kadar olsun…

Sevgiler hepinize dostlar….

Hala bir umut sayfama uğradıysanız da; çok teşekkürler!

*z-zzz…*

Turuncu Günler

Geçen hafta portakallarla haşır neşirdim. Evdekiler biraz pörsüyünce kızlara veremedim ama atmaya da gönlüm el vermedi.

Hepsini dilimledim.

{Ne yapacağımı bilmiyorum ama olsun; dilimlemeye devam…}

Bir kısmını ızgaranın üzerine koydum - ocakta…

Çizgi çizgi yandılar…

Olmadı, sevmedim...

 
 
Diğerlerini önce biraz kağıt havlu ile kuruttuktan sonra en düşükte fırına attım…

Sürekli kontrol ederek 2-3 saate yakın fırında bıraktım.

Takır takır oldular…

 

Saçlarımız, yastıklar, minderler, herşey portakal portakal koktu evde…

Annemi aradım.

 

Portakalları böyle böyle yaptım ama nasıl değerlendireceğimi bilmiyorum diye…

Çayına atarsın dedi…

 

Hakikaten mis gibi de oldu…

 

Bir kısmı bana, diğerleri arkadaşlara…

 

Şimdi sırada mandalina kabukları var…

{Ne yapacağımı bilmiyorum ama olsun; dilimlemeye devam…}

 

Böylece yavaş yavaş yazın yeşilinden mevsimin turuncusuna da geçiş yapmaya çalışıyorum aslında…

Portakallı sevgiler herkese…

~n

 

Gene Cuma! Woow!

Onlar okuldayken beni gülümseten gene onlara ait birşeyler hep…

Tuhaf yani aslında… hani düşününce…

Bazı günler yorgunluktan çıldıracak noktaya gelmem, yatacakları o anı beklemem ve yatırdıktan on dakika sonra ikisini de özlemem; gene burada açıklayamayacağım bir durumdur. 

Bir haftadır burada yazacak vakit bulamadığıma inanamıyorum.

Umarım iyisiniz sevgili blog dostları…

Mutlu Cumalar!

N.

 

Gayet sıradan bir gün...

Demin alışverişin tam ortasında; sebze-meyve kısmında adamın birini Lance Armstrong sandım. Telefondan hemen google fotolara baktım… Bir adama bir elimdeki telefona bakıyorum! Evet! Kesin Armstrong, eminim… Murat’ı aradım hemen; Armstrong burda, yanımda benimle domates seçiyor diye… Sevgilime hava atıyorum… Git imza iste dedi ama yok artık o kadar da değil…

Neden bu kadar heycanlandım bilmiyorum…

LiveStrong motivasyonlarının verdiği bir gaz olabilir…

Ya da, ya da...

U-uuu! Ahhhh!

via oh, hello friend! 

...şu ara hayallerimi süsleyen bir bisikletin etkisi…

O değilmiş… İki gün önce Austin’dan tweetlemiş Armstrong, burda hava sıcak diye…

Peh! Neyse… Bu da gereksiz bir anıydı arkadaşlar… Kısacık bir paylaşım…

Güzel bi haftasonu olsun hepimize, tamam mı?!

 

Ciao Bellas!

~n

 

 

Burada ağaçlar Paşa’dan sorulur!

Dün yağmur durunca Paşa’yla yürüyüş yaptık beraber.

Yürüyüşten çok olduğumuz yerde durduk gerçi… Bacakları yüzünden, pek iyi hissetmiyordu kendini… {Neyseki bugün daha iyi!}
Yabani kiraz ağacının altında dolanıp, yağmurdan aldığı hasarı kontrol ettik birlikte.

 

Hmmm?

Gereksiz bir iş bu Paşa (ve benim) için, farkındayım.
Ama biz doğayı seven ve işini çok ciddiye alanlarız!
Lütfen!

 

Yağmur durdu sonunda!

Kirazlar OK Paş Paş! Eve dönelim mi?

Kirazlar OK dedim Paaaş!

Bu ara kulakları da hic duymuyor ki!... Kıyamam!

 
 
Neyse... Paşa’ya başka görev bulmak lazım!

Mutlu günler efenim!!!

Bu arada kirazlar bir miktar kurtlu...

xoxoxo

 

 

Mouse in my House!

 

Biz bahçeye yasemin ekeduralım iki gün evvel eve geldiğimde feci bir kokuyla sarsıldım. Hemen her yeri açtım, havalandırmak için... Öyle bir iz sürme haline girdim ki; Selin “annecim, şu an Paşa gibi gözüküyorsun!” dedi… Kokunun geldiği alanı buldum ama durumu ispat edebileceğim bir delil yok.

Adım gibi biliyorum ki çatıda bir yerde bir kuyruklu mefta… Mouse in my House! İiiiiyk!

Terminix’den birini çağırdık. Bulamadı… Beceremedi… Sincap hatta rakun bile olabilir dedi… Neyseki kızlar okuldaydı da duymadı. Adam evin etrafında bakınırken Paşa adamın {nedense} elini kapmaya niyetlendi. Hoppalaaa!

Vardır bir bildiği onun… Bir gıcık olma sebebi...

Kokunun geldiği yeri bulamadan "yok burda fare falan" deyip, öylece gitti adam…

Vardır bir bildiği Paşa'nın demiştim…

Koku o kadar feci ki; sürekli bir temizlik yapma moduna girdim…

Bahar temizliği daha çok… Kızlara olmayan kıyafetleri torbaladım ve okulda haftasonu düzenlenecek satış yerine götürdüm. Küçülen giysiler, bisikletler, oyuncaklar… Bütün okul el birliği… Herkes birşeylerini satıyor! Ruhumuz hariç! {Bu kokular arasında böyle gereksiz bir espiri yapma gereği! Olacak o kadar tabii! }

Gelen para Japonya’ya gönderilecek… Kaç kişinin yarasını sarar bilinmez ama gene de buradan oraya uzanan bir el, bir çok kalp…

Koku!

Evde yakmadık mum kalmadı.

Dead Mouse in my House!

Kurt adam olup bulucam o kokunun çıkış noktasını ama bulmak ta istemiyorum ki!

Offf ve de pööf arkadaşlar yaaa!

Mis gibi bir haftasonu olsun hepimize! Mis! Mis!!!

Gecenin bir vakti...

 

İğneyi pat diye yastık sandığım bacağıma sokunca soluğu burda aldım. Uykusuzluk başıma vurdu iyice… İki gecedir çok çalışıyorum ama sonuç hala istediğim gibi değil… Çok ta yorulmadım zaten… Çalışmaktan aşırı yorulunca aldığım sonuç hep daha başarılı oluyor. Etrafa şaşı bakmaya başlayıp, kendimi geberecek gibi hissettiğim anlarda… Ama bu projede o kıvama gelmedim daha. Bakalım.

Bir proje ya da sipariş üzerinde çalışırken olan en tehlikeli durum olayın o anki keyfe, ruh durumuna veya çalan müziğe göre yön değiştirmesi ve bambaşka birşeye dönüşmesi… Beklenmedik bir süpriz gibi… Biraz da tehlikeli... Son günlerde Derin’in olmadık köşelere saklanıp, ceeööö diye önüme atlaması gibi…

Neyse…

Gereksiz bir post oldu gene, pardon.

Uğrarım... Tekrar iğneyi bacağıma sokup yıldızları gördüğüm bir an sonrası…

Sevgiler efenim…

N

Ruhumun kış uykusu dönemi bu - hep oluyor…

Ama gene de minik bir merhaba!

 

Sonbahar halleri…

 

Dün akşam 7’de uyudum… {Evet gene süper ilginç ve akıcı bir post sizi bekliyor! Bu blog işlerini bırakma yaşım mı geldi ne?} Ne diyordum? Hah! Uyudum… Bu sabah 7’ye kadar… Hayır tavuk değilim… Sincap? Belki, olabilir… Kış uykusuna yatmak isteyen cinsinden… Sıcacık yuvasında… Arada uyanıp fındık-fıstık yiyip, sevgilisini, yavrularını öpüp gene yatanlardan… Gerçekten neden böyleyim bilmiyorum…

Unutkanım sonra… Bu aralar sadece… Herşeyi unutuyorum… Feci! Aynı soruyu iki dakika sonra gene soruyorum… Gerçekten... Karşımdaki şaka yapıyorum dalga geçiyorum sanıyor ama o benim unuttuğumu farkında değil… Ben de öööööle bakıyorum; bu sorunun nesi garipti ki şimdi diye? {Evet annecim, içiyorum vitaminlerimi, yiyorum meyvemi, sebzemi!}

Ve yorgunum… Aaah! Hem de ne güzel bir yorgunluk… Uzansam kalsam öylece… Dün akşam ki gibi… Pufidik battaniyenin altında… Yok, dinlenemem, gene şikayet ederim sırıta sırıta…

Ahh! Blogcum…

Ne diyordum…?

Hah!

Unutkanım!

Ve yorgun…

Ve bu haller sizi de bayarsa hani buradan bööööle mıyıl mıyıl, n’olur yüzüme vurmayın… Utanırım…

Ne diyordum?

Ne?

Ha?

Sevgiler…

Nilüf – esneyerek yazan cinszzz…

Ayılana :: Bayılana :: Kutlayana!

bu fotolara itafen

 

Kutlayana kutlu olsun elbette… Ama ben kutlamıyorum…

Beni bilen biliyor artık…
Aklım kuzucuklarda…

Sevgiyle…

n

 
 
 
 

Ballı Limonlu Çay

 

Ballı limonlu çayı adamdan saymayıp bir de earl grey yapmışım yanına –hah-  gayri ihtiyari…

Sonra güldüm…

Böyle boğaz yanmalı bir gün ama çabuk geçer ve dönerim hemen…

Hava da şahane aksi gibi…

Ulen bugünü mü buldum?!

 

Enstantane

Sabah gene enteresan başladık güne…

Ayy! Ayyy! Ayyyy!

Okula bıraktım ikisini de…

Gerilmişim...

Okulun bahçesinde nefes al-nefes ver egzersizi yaparken sevgili aradı…

Mutlu bir haber verdi…

Eve geldim…

Noni aradı…

Onun da sesi iyi geldi…

Keyiflendim…

Bir çay yaptım kendime…

Yanına birkaç sevdiğim kraker…

Yerken gülümsedim…

Sabahı boşver, bu krakerler daha iyi dedim…

 

Ve saat daha sadece 10…

Bugünün farklı bir kokusu var nedense…

Hmmm…

Bu arada kediler meoow dermiş ve sincap en iyi arkadaşımmış…

Paşa'yla Papatya duymasın!

 

- ördek molası -

 

Sevgili Herkes,

Herşeyin gerisindeyim…

24 saat yetiyor mu size?

Bana asla!

Gene de tüm işi gücü bırakıp, Derin’le kısa bir {ördeklere yem atma molası} verdik bugün... -ki! Harikaydı…

Çay/kahve ya da ördek molası olmadan olmaz!

Tamam, tamam ördeksiz de olabilir aslında!

{Farkındayım... Yorgunken espirilerim bile feci!}

 

Sevgiler herkese...

Nilüfer :: mola sırasında blog yazan…

 

 

 

Hah!

Bu da böyle bir gündü…

yağmurla beraber...

Shhh!

Sonunda bugün yağmur yağdı buralara…

Karşı tepeler yeşerir yakında… Sümüklü olan arkadaşlarım “mendil! mendil!” diye toplanır dışarda… Belki “önce benim resmimi çek n’olur!” kavgaları ederler aralarında ve sonunda duyarım hep merak ettiğim seslerini… Hmmm…  Hiç sanmam ruhlarında bir tartışma isteği olduğunu ya…

Kızlar Didem’le şu an ve ben çalışma odamın kapısını kapattım…

Güzel bir enerjisizlik var üzerimde…

Ama çalışmalıyım…

Çamaşır makinasının “bitti!” biipini duyuyorum ve üzerimdeki enerjisizlik daha da artıyor o sesi duyunca sanki…

 

 

Harika bir haftasonu olsun hepinize!

{PS. Güzel Kelebekcim, sabah çayıma teşekkür ederim…  xoxo}

                                                    
 

Beynimde zonklayan gün

 

Harika bir haftasonundan sonra berbat bir pazartesiydi ama bazen böylesi de lazım sanırım
–Ki birşeyler anlam kazansın…

Çünkü;

Böyle günler -artık hepimiz biliyoruz ki; diğer günlere şükran duymamıza yardımcı olur...

Bize çaktırmadan…

                            usul...usul...

 

 

*iyi*güzel*tamam*

 
 

Telefonda konuşurken en çok ve genellikle yanyana söylediğim 3 kelime…

*iyi*güzel*tamam*

Babam artık dalga geçtiği için pek söyleyemez oldum gerçi… Ben "iyi..." diyorum o "...güzel, tamam" diye getiriyor devamını…

Böyle hayat…

Eğer hastalık yoksa ve herşey rutin, sıkıcı bile olsa devam ediyorsa budur hayat... 

Yeterlidir bu haliyle…

*iyi*güzel ve tamam*

Bugün de öyleydi…

Monoton...

Sıkıcı...

*iyi*güzel ve tamam*

Haftasonu için hiçbir program yapmadık… Günün getirdiklerine, sevgilinin süprizlerine bırakacağım herşeyi…

Tek planım güzel bir fotoğraf çekimi ve banner değişikliği…

*iyi*güzel*tamam*

Oysa İstanbul’da olmak daha iyi olurdu bu haftasonu ya, neyse…

Noni gidecek… Aile şenlenecek… Ve gene yatıp kalkıp Skype’ye şükredilecek…

Bu büyük mesafeler… Bu bitmeyen özlem ve bu sonsuz sevgi…

*iyi*güzel*tamam*

 

*n*

Zili duymazsam bahçedeyimdir…

 
 
Sanırım evin dışını içinden daha çok kullanıyoruz bu günlerde…

Her güneş ışığını çekiyorum içime… Hiçbir pırıltıyı ziyan etmeden…

Sevdiğim herkes, herşey bahçede - bu güneş ondan daha parlak bana belki de ya …

Aşkım, kızlar, boyalar, kafalar, fırçalar, bir bardak buz gibi kola…

Delicioso! {Dora aksanıyla okuyun lütfen!}

 
 
Çok verimli bir haftasonu oldu benim için… Çok çalıştım…

Gerçi insan sevdiği bir işi yaparken çalıştığını söyleyebilir mi?

Çok çalışırken çocuklar gibi şensen bir de? O çalışmak mıdır gene de?

Bir bitseler de hemen fotolasam istiyorum…

 
 
Size, bu kafaların kaç aşamada yapıldığını yazmadım daha önce di mi?…

Çünkü ben de bilmiyorum… Hi! Hi!

Hmm...

Bir dakika sayacağım hemen...

Birrrr, kiii,...antikleme... sekiz, dokuzzz, ..... oniki, varak...

Ok.

13-15 kadar diyelim! Ve her bir aşamanın arasındaki kuruma süreleri elbette…

Ahhh kafalaaaar!

Nasıl ayrı ayrı seviyorum hepsini… Her an gözgözeyim onlarla, nasıl sevmem ki?…

Siz elinize alınca anlamayabilirsiniz ama bana göre hepsinin birer karakteri de var… Onlara dokunduğum an birer karakter seçiyorlar kendilerine… Benim etkimde kalarak ya da kalmayarak... Onların seçimi bu... Ve en çok gözleri ele veriyor onları…

Bu postu yazarken nasıl da isterdim size bakın şu şımarık olan, bu arsız, şu mütevazi, bu alıngan diye parmakla göstererek yazmayı…

{Okurun notu :: Kadın kafayı yedi!}

 
 

Ama bugün yapım aşamalarından bahsetmek istedim sadece… {Bir de daha bitmeden fotoğraflarını çekince utanıyorlar...} Gene de siz bilin istiyorum içlerindeki sevgiyi… Ve nasıl bir ortamda yapıldıklarını… Yaparken ne kadar sevdiğimi ve birine yollarken benim de bir parçamın gittiğini ve laf aramızda ama aslında üzüldüğümü…

Bu haftasonu bitenlerin yarısı için “Ben seni veremem ki kimseye!” dedim…

Bilmiyorum hepsiyle ne yapacağımı ama artık buzdolabını açınca bile kafa çıkıyor evde!

{Okurun notu :: Kadının kafayı yediği teyitlendi!}  

Biraz da o yüzden evin içinde değil de bahçedeyiz ya!

Hah!

 

 ::dinliyorumn::

Kendi kendime konuşur gibi...

Bilmiyorum Blog…

Bu ben miyim?

Bu apar topar evden çıkan ve bazen saçını taramayı unutan kadın?

Artık çantasını eteğine uydurmak için, bir gece önceden çanta değiştirmeye vakit bulamayan bu zat?

Bu sabah 5:45 hadi yalan olmasın 5:50 kalktım…

Sabah serini… Üşüdüm…

Sonbahar gelmiş - biz uyurken…

Yatağa girdim hemen, soğuktan kaçtım, uyudum azıcık daha…

Üç dakika…

Hadi o da yalan olmasın, dört-beş dakika belki…

Sonra gene isteksiz ayağımı çıkardım yorgandan, halıya bastım ve soğuk güne çok zor olarak başladım…

Akşam 7buçukta yatacağım kesin! lafıyla…

Bak 11buçuk oldu, hala burdayım…

Akıllanmam ki ben!

Selinciğimin kitap klubü toplantısı vardı bu sabah…

Ne yaptım biliyorsun değil mi?

Tahmin edersin az çok…

Gene elimi kaldırıp gönüllü oldum tabiki…

Akıllanmam demiş miydim?

Ne siz sorun, ne ben söyliyim… Bir daha gönüllü olanı maşayla kovalasınlar diyordum ya… Unuttum bu lafımı elbette!  

Miniğim benden iyi uyandı neyseki… Keyifli… Uykusunu almış… Oysa kabus görmüş sabaha karşı 4'te; babasına anlatmış… Balinalardan kaçıyormuş, denize atlıyormuş, kolluksuz bir halde! Kıyamam… "Hayır olsun bebeğim ama balinalardan kaçarken denize neden atladın ki?” diye sordum bir de… Sinir oldum kendime…

Neyse…

Toplantıya gittik sabah ayazında…

Sabahın 7’sinde minicik yavrucaklar bir masanın etrafında hem kahvaltı ediyorlar, hem okudukları kitabı konuşuyorlar…

Miniğim büyümüş - biz uyurken…

Aniden gelen bu soğuk sonbahar sabahı gibi…

Gözümü açtım ve o bebeğim, şimdiki Selin…

Deli gibi kitap okuyor, okuduğu süreyi saatle tutuyor, hesaplıyor, topluyor, çıkarıyor – delireceğim…

En sevdiğim günlerim bunlar…

Bu yorgunluk…

Bu durmadan şikayet eder gibi yaptığım koşturmacalar…

Bu eteğimle alakasız çanta…

Burada ağlanmalarım ve bu şahane annelik duygusu…

…bitmeyen sonsuz bir sevgiden blog…  

Oldu ki; beni böyle şikayet ediyor duyarsan, sadece dinliyormuş gibi yap ama gerçeği bil diye açıklıyorum sana…

 

 

Lavanta ve Nutella Kokan Evim

 
 
O bembeyaz evlere hastayım hep… Hani koltuk beyaz, sehpa beyaz, koltuğun üzerindeki battaniye beyaz olur ya; onlara… Battaniyeyi üzerine çekip otururken okuduğun kitabın kapağı bile beyaz olur hatta…  Ama gerçekte olabilir mi böyle çocuklu bir ev ve lekesiz beyaz koltuklar? Olamaz değil mi? Kandırıyorlar!

Bizim evde nutella ve latte ağır basar… Ha! Ha!

Haftasonu nasıl bu kadar çabuk bitti ve hatta Salı oldu, anlamış değilim…

Aslında bu haftadan itibaren blogta yeni bir sayfa açmak istiyordum…  Postların altına İngilizceyi de getirerek ama ödevini yapmak istemeyen çocuklar gibi “Tamam, beş dakka daha Türkçe yazayım, sonra İngilizce not düşerim altına” demek istiyorum… Çok iş bana… Ve üşeniyorum sanırım…

Haftasonu biraz daha sümbül ve lale soğanı ektik bahçeye… Toprak çok killi – herşey pek mıymıy gözüküyor… Lavantaları budamıştım geçen ay ve hemen bir parti daha lavanta verdiler, onları da kestim…

Terapi gibi…

Tam en sevdiğim çiçek ‘lavanta’ yazmak isterken aklıma diğer binbir tür geliyor, vazgeçiyorum… Gene de en sevdiklerimin en başında sanırım...

Bugün feci yorgunum; dün temizlik günüydü çünkü…

{Farkındayım çok sıkıcı bir post olduğunu ama idare edin bugünlük beni, ne olur!}

Utanarak yazıyorum ama temizliğe kadın geldiği halde yorgunum bir de...  Hatun gittikten sonra ev alabora oluyor resmen…  Bütün açık bıraktığı pencereleri kapatmak, yanlış yerleştirdiği eşyaları ait oldukları yerlere koymak, sildikten sonra daha kurumadan bir güzel üzerinde yürüdüğü o ayak izlerini tekrar silmek, halıları düzeltmek, yanlış yerleştirdiği mutfak tezgahımı yeniden düzene sokmak, koltukların minderlerini, yastıkları ve şeş beş olmuş, ters dönmüş, dibi kalkmış, yana kaymış, ağzı yamulmuş herşeyi ama herşeyi tekrar düzeltmek  bedenen ve bir dolu “bir daha kendi evimi kendim temizleyeceğim” diye söylenmek ruhen yoruyor beni…

Heh! Gel bunu bir de İngilizce yaz şimdi…

Belki yarın!

Ve yarın daha keyifli birşeyler yazmaya çalışacağım, söz!

Öpücük!

 


 
 
 
 

 
 

Bugün {diet diet} markete giderkeeen…

Sabah yüzümü yıkamadan Paşa'nın yanındaydım… Rüyasında koşuyordu yattığı yerde…  Dünyanın en komik manzaralarından biri bu uyurken koşan köpek görüntüsü…

Dünün ardından bugün bambaşka bir köpekti beyimiz… Keyifli… Enerjik… Caddede yanından geçen herkese kafa tutan…

Hayırdır Paşa? Dün sıcaktan bayılmıştın ama oğluşum!

Güzel, güzel tabii aman tahtaya vurayım hemen ama yani aptal oldum bende yaaa, ne bileyim…

Onu iyi görünce ben de iyi başladım güne…

Tamam dedim… Bugün diete başlıyorum ben… {Dietin Paşa’yla alakasını sorarsanız; öyle bakarım bön bön! Yok çünkü… Keyifli sabahlarda alınan ilk karar hep bu : diet!}

Kızları okula bıraktıktan sonra sağlıklı sebze-meyve (!) almaya markete giderken yanlış yola döndüm…

Sebze yerine kitapçıda buldum kendimi…

Kitapçının içinde bir de Starbucks Café! Oh! Oh! Kızlar da yok… Paşa da iyi…

Lattemi aldım hemen… Grande… Fındık şuruplu… Extra köpüklü… Üzerine de vanilya, çukulata…

Yanında da limonlu kek… Ohh! Mis!

Aaaa ben sebze alacaktım… Diete başlayacaktım???

Ama dedim ben size; aptal oldum ben diye!

Yaniiii….

 

Sevgili Anthropologie,

Sihirli gibisin... Ve mojomu kaybedince, bana iyi geliyorsun!

*

Anthrocum...

Diyorum ki;

You are *magic*! *magic*! 

Love,

N

   

günün mantrası

 

::Harriet Zaretsky:: 

:: tav ::

  

Menüden ısmarladığın herşey yanında bir de *süpriz* ile geliyor Santa Barbara'da…

 

Yemeğinden kıl ya da suyundan limon çıkması gibi bir süpriz değil bahsettiğim…

Bayaa süpriz işte… İçi; tarifi için ruhunu satabileceğin mamalarla dolu bir tabak geliyor önüne mesela – hiç hesapta yokken…

Burada yaşamaya tav oluşumun gerçek sebebi bu belki de…

Olabilir mi yahu? Bak kendimden şüphe ettim birden!

Okuldan sonra evde hayat... Ve ben sonbaharı beklerken...

 

 

Dolaplarda hala yazlıklar ve okul sonrası havuza girmek…

Hiç bağdaştıramıyorum…

Ve canım, o garip isimli çorbalardan çekiyor feci…

*

Çok güzel bir haftasonu olsun herkese…

*

:: magazin :: TIK!   

Yarım bırakılmış birşeyler

TV'deki her filme yabancıyım.

Her duyduğum şarkı yeni.

Herşeye bön-bön bakıyorum.

 

Bir program izledik - yarım saat kadar - dağıldım resmen.

Kadın çocuklarını bırakmış - 3 aylık, 2 yaşında - şimdi arıyor, mektup yazıyor vs.

Komşu biliyormuş nerede olduklarını ama 25 yıl evvel...

Vicdanı yeni rahatsız olmuş vesaire...

 

Daraldım...

Ne hayatlar... Ne yaşamlar...

Yarım kalmış bir annelik... Anne sevgisi tadmamış sorgulayan -yetişkin- çocuklar...

 
 

İzliyorum, izliyorum bu programları...

Sonra bir kutu yarım bıraktığım çizimimi bulunca bile ağlamaklı oluyorum.

Off!

TV'yi açmak yok yarın bana!

Tamamdır…

 

Kim bilir neleri unuttum…

Ve kim bilir gereksiz neleri koydum…

 

Siyah daha bi zayıf göstermiyo!

Doğumgününde macaronları ye, ye sonra kardeşinin düğünü için koyu renk elbise ara…

Ne güzel pufidik tüllü elbiseler vardı ama sonra herkes elini karnıma koyup, politikayı takip ettiğimi sanar falan, maazallah…

Moralim bozuk bugün!

Deneme odasının kapısındaki hatuna “Ben bunun bi beden büyüğünü rica ediyim”  demek o kadar zordu ki...

 

Ahh! O macaronlar!

Yemek zorundaydım! 

Dogümgünümdü!

Yemiyim mi yaniii…?

Tatlı yiyip tatlı konuşmayayım mı?

Pastasız doğumgünü olur mu hem?…

Cupcake de yapmıyorum aylardır…

Yoksa yıl mı oldu???

Zaten Nutella dietindeyim; yemin ederim başıma vurdu iyice…

 

 

Yani öyle bir mekan ki dikkat etmezseniz, tabaklara bakmak bile kilo aldırabilir…

İşte bu yüzden; elbisenin faturasını buraya yollayacağım…